Trincomalee
Door: verduyntje
Blijf op de hoogte en volg Marlies
09 Juni 2011 | Sri Lanka, Trincomalee
Trincomalee
Trincomalee is een prachtige stad aan de oostkust van Sri Lanka. Het strand met de palmbomen zou zo een plaatje uit de reisgidsen kunnen zijn, perfect om met een vergeperste ananassap languit op een strandstoel te liggen. Naast de vele stranden heb je dan ook nog eens de vele baaien met tientallen kleurrijke vissersbootjes. Er zijn enkele koraalriffen waar je kan gaan snorkelen en duiken en op amper 30 min rijden kan je wilde olifanten in hun natuurlijke habitat zien.
Het lijkt een droom maar voor dit is het echter niet voor vele mensen. Tot 2 jaar geleden werd hier zeer hevig gevochten en de littekens die dit heeft nagelaten zijn nog steeds zeer duidelijk in het straatbeeld. Je hebt overal checkpoints en soldaten die – als ze niet liggen te slapen – zich bezig houden met het controleren van paspoorten. De avondklok van enkele jaren geleden zit nog steeds in de levensstijl van de lokale bevolking, na 19u zie je nog maar weinig mensen op straat. Ondanks het einde van de oorlog zijn er duidelijk nog grote spanningen. De lokale bevolking voelt zich onveilig voor het leger en dit blijkt niet onterecht. Momenteel zijn de mooiste plaatsen in Trincomalee en omstreken militair gebied en dit blijft zich uitbreiden. Er is een prachtig strand genaamd ‘Marble beach’ en hoe heeft het resort dat zich daar gevestigd heeft? Air Force resort… De werknemers hebben een legertraining achter de rug en kunnen nu drankjes opdienen voor de toeristen. Het strand is trouwens opgedeeld in een gebied voor de lokale bevolking (lees: Sri Lankezen) en een VIP-gebied. Nu, aan de ene kant is dit te begrijpen aangezien de culturele verschillen in strandkledij en dergelijke… Maar het is toch maar een raar gevoel… Naast dit heeft de Navy nu ook het privilege om een aanbod voor Whale-watching te geven. Nu, waarom vertel ik dit? Het is duidelijk dat het leger zoveel mogelijk geld probeert te maken van zijn sterke positie op dit moment. Hun economische visie is niet altijd even snugger- ze vragen soms absurde prijzen om bv. te gaan snorkelen- dit is hun probleem zullen we dan maar zeggen. Veel mensen in dit gebied van Sri Lanka denken dat ze in een arm land wonen, de rijkdom is echter zo oneerlijk verdeeld.
Gedurende de oorlog waren hier meer dan 200 NGO medewerkers aanwezig. Nu tel je er maximum 25! Hiervoor zijn er diverse verklaringen. Ten eerste is het accent van de NGO’s niet meer Trincomalee. De refugee kampen zijn zo goed als niet meer aanwezig. (Het accent ligt nu meer op de refugee kampen in Vavuniya.) Ten tweede zijn NGO medewerkers niet zo gewenst door de regering. “‘Pottekijkers’ zijn hier niet gewenst”, zou je kunnen zeggen. Dit maken ze duidelijk a.d.h.v. de toekenning van visas. Als je een visa aanvraagt en je wil hier werken voor een NGO dan is het niet uitzonderlijk dat je 9 maanden of langer moet wachten voor het toegewezen wordt.
Vrijwilligerswerk in Trincomalee
Genoeg over de corrupte regering en de benarde situaties hier, terug naar mijn vrijwilligerswerk. Ik had als doel om les te geven aan jongvolwassenen over culturele verschillen, hoe constructief te discussiëren en je eigen mening uiten op een aanvaardbare manier. Dit zou een poging zijn om vrouwen een stem te geven. Tijdens mijn eerste bezoek aan Sarvodaya werd algauw duidelijk dat ik dit niet zou kunnen verwezelijken met deze groep.
Ik heb les gegeven aan jongvolwassenen van leeftijd 18 tot 22. Het betrof 5 groepen van telkens ca. 15 leerlingen die vocational training volgen (training voor een specifiek beroep). Er was een ‘Aluminium’ (welder) klas, een ‘tailoring’ klas, een ‘beautician’ klas, een ‘treewheeler’ klas en een ‘computer graphic design’ klas. Twee van de vijf klassen hadden leerlingen die al een beetje Engels konden. Met deze klassen heb ik dan ook een les kunnen geven over het ‘uiten van je eigen opinie’. Het was enorm leuk om les te geven aan jongvolwassenen. Ze waren zeer gemotiveerd en proberen het maximum uit de situatie te halen (situatie: ze krijgen maar 3 weken engelse les gedurende hun opleiding). Eén van mijn lessen ging over de toekomst van de studenten. Willen ze effectief de job uitvoeren waar ze nu voor studeren en waar willen ze wonen? 50 procent van de studenten ziet hun toekomst in het buitenland (Duitsland, Zwitserland, Canada en Australië waren de meest populaire bestemmingen). Vaak hebben ze daar familie of een geliefde. Iets meer dan de helft wou effectief de job uitvoeren waarvoor ze momenteel studeren. Deze 3 weken waren zeer interessant en ik zou zelfs zeggen een groot succes, zowel voor mezelf als voor de studenten.
Bezoeken van kindertehuizen in Trincomalee
Tijdens mijn verblijf in Trincomalee heb ik het genoegen gehad kennis te maken met Elly en Mart, een koppel uit Nederland die hier voor 2 jaar zal werken in de sociale sector. Elly zal één van de komende weken starten met haar job bij ‘probation and child care’. Dit is een sociale dienst van de overheid die er probeert voor te zorgen dat er voldoen wordt aan de noden van kinderen in Trincomalee en Batticaloa. Ze is sociaal verpleegkundige en heeft al heel wat ervaring met werken in het buitenland… De geknipte persoon om samen wat kindertehuizen mee te bezoeken.
We beslissen om 5 kindertehuizen te bezoeken, foto’s te nemen en een kort gesprek te houden. Op basis daarvan probeer ik een beeld te krijgen over wat de noden zijn van de kinderen zodat we onze donaties hierop kunnen richten. Velen zullen zich hierbij wellicht de bedenking maken dat één bezoek bijlange niet voldoende kan zijn om de noden van de kinderen te zien, en dit is zeer zeker een terechte bedenking. In het volgende deel geef ik een korte beschrijving van de kindertehuizen in een poging om neutraal te zijn, of toch ten minste zowel positieve aspecten te zien als aspecten die beter kunnen naar mijn opinie. Hieraan gekoppeld geef ik een overzicht van het materiaal dat ik zal pogen te doneren. Het mooist van al zou zijn als je liefde en affectie aan deze kinderen kunt doneren... Deze uitvinding bestaat volgens mij nog steeds niet. (Misschien een idee voor de pharma-industrie om dit in een pilletje te proberen gieten?)
Bethany’s gospel children home. Dit is een tehuis waar 15 jongens verblijven (leeftijd 7 tot 18). Er is een kerk aan gekoppeld waar de jongens elke dag een mis bijwonen. Eén van de jongens is geboren met klompvoeten en heeft waarschijnlijk nooit revalidatie gekregen. Hij is 19 jaar en krijgt de kans van het tehuis om zich specialiseren in het repareren van computers. Een andere jongen is ook reeds afgestudeerd van de middelbare school en wil priester worden. De meeste jongens die hier verblijven komen uit eenoudergezinnen, uit refugeekampen of uit zeer arme gezinnen. De rondleiding in het tehuis is fantastisch, tot driemaal toe beginnen ze zeer gepassioneerd te zingen. Ze zijn hun naam ‘gospel’ meer dan waard!
Anpuillam is een Hindu boardinghome voor 50 meisjes leeftijd 6 tot 21 jaar. De reden waarom ze in de home verblijven is gelijkaardig aan deze in Bethany. Tijdens de grote vakanties gaan de meisjes die nog familie hebben hun familie bezoeken. Eens ze 18 jaar zijn krijgen ze volgens de matron de kans om vocational training te volgen of naar de universiteit te gaan. Het personeel bestaat uit 3 mensen. De meisjes doen alles in het tehuis: koken, kuisen, kleren wassen, de kleine kinderen verzorgen. Dit systeem werkt goed aangezien de meisjes enorm verantwoordelijk zijn. In de ontvangstruimte hangt een bord met de donaties die gegeven worden (telkens een geldsom). Na ons bezoek praten we wat bij met de kuisvrouw van Elly en zij weet heel wat te vertellen over dit tehuis. Enkel jaren geleden heeft de tuinman één van de meisjes aangerand om vervolgens te vluchten naar Europa. Hij kon dit doen omdat hij systematisch al het donatiegeld in zijn eigen zakken heeft gestoken. Een goede reden om materiaal als donatie te geven in plaats van geld. Op de foto’s kan je zien dat de keuken zeer basic is, men kookt zoals ze in de dorpen doen: op drie stenen en een houtvuur.
Grace care center was oorspronkelijk gelinkt aan de christelijke kerk maar heeft zich onlangs volledig afgesplitst. De reden hiervoor is misbruik door de priester die hier tewerkgesteld was (deze man is nu overgeplaatst naar een ander kindertehuis in een ander district). Los daarvan kreeg ik een enorm goede vibe van dit tehuis. Het geeft onderdak aan 43 meisjes leeftijd 8 tot 18. Voor het incident met de priester betrof het 100 meisjes. De matron van dit tehuis benadrukt dat ze veel doen voor de meisjes maar dat ze nog steeds de familieliefde moeten missen. Het tehuis is gelinkt aan een home voor ouderen. Dit is heel mooi want elke avond is er interactie tussen de meisjes en de ouderen, ze eten samen, praten enz. Sinds 6 maanden krijgen de meisjes karate en yoga les. De filosofie hierachter is als volgt. De meisjes komen uit zeer arme gezinen, waar geweld en misbruik heel vaak voorkomt. Na 18 jaar en in de grote vakanties gaan ze terug naar hun gezin/ dorp. Om hen fysiek en mentaal sterker en zelfzekerder te maken gebruikt men deze vormen van zelfexpressie en zelfcontrole. Er is natuurlijk nog meer nood aan hulpverlening om het incident met de priester en hun eigen verleden te verwerken, maar het is al een mooie stap om hun een mooie toekomst te bieden.
Sri sanmuha girls home is een tehuis voor ongeveer 30 meisjes leeftijd 10 tot 18 jaar. Het is gesitueert midden in de stad Trincomalee. Ik had het gevoel dat de ruimte voor de meisjes beperkt was. Er was een mooie binnenruimte om zich te ontspannen en een mooie studeerzaal. De meisjes slapen allemaal in één ruimte op houten planken met een rieten matje op. De reden hiervoor is de hitte en het ontbreken van ventilators. “Op matrassen slapen zonder goede verluchting is niet hygiënisch”, weet Elly me te zeggen. Hier was het niet toegestaan om foto’s te nemen.
Sri Sanmuha boys home is een tehuis voor 28 jongens leeftijd 8 tot 18 jaar. De reden waarom de jongens daar verblijven is opnieuw hetzelfde als in de andere tehuizen. Ook hier heb ik het gevoel dat de ruimte beperkt is. Uiteindelijk hebben ze een mooie tuin, maar in het regenseizoen is de binnenruimte toch wel sterk beperkt. Eén van de jongens studeert management aan de universiteit in Trincomalee en geeft zijn kennis door aan 4 andere jongens van het tehuis. De sponsering van dit home wordt voorzien door de Lions club in Trincomalee en de stad Zurich.
Als donaties hadden we de volgende ideeën:
• Spelletjes: cricketbats, volleybal, voetbal, springtouw, UNO, schaken en dammen.
• Verf om enkele ruimtes van sommige tehuizen op te frissen en het wat aangenamer te maken.
• Stereo installaties voor elk tehuis (behalve Bethany die dit reeds heeft).
• Muziekinstrumenten zoals Kazou, triangel, tambourijn en trommels.
Mocht je nog andere ideeën hebben voor donatiemateriaal Alle ideeën zijn welkom!
Trincomalee is een prachtige stad aan de oostkust van Sri Lanka. Het strand met de palmbomen zou zo een plaatje uit de reisgidsen kunnen zijn, perfect om met een vergeperste ananassap languit op een strandstoel te liggen. Naast de vele stranden heb je dan ook nog eens de vele baaien met tientallen kleurrijke vissersbootjes. Er zijn enkele koraalriffen waar je kan gaan snorkelen en duiken en op amper 30 min rijden kan je wilde olifanten in hun natuurlijke habitat zien.
Het lijkt een droom maar voor dit is het echter niet voor vele mensen. Tot 2 jaar geleden werd hier zeer hevig gevochten en de littekens die dit heeft nagelaten zijn nog steeds zeer duidelijk in het straatbeeld. Je hebt overal checkpoints en soldaten die – als ze niet liggen te slapen – zich bezig houden met het controleren van paspoorten. De avondklok van enkele jaren geleden zit nog steeds in de levensstijl van de lokale bevolking, na 19u zie je nog maar weinig mensen op straat. Ondanks het einde van de oorlog zijn er duidelijk nog grote spanningen. De lokale bevolking voelt zich onveilig voor het leger en dit blijkt niet onterecht. Momenteel zijn de mooiste plaatsen in Trincomalee en omstreken militair gebied en dit blijft zich uitbreiden. Er is een prachtig strand genaamd ‘Marble beach’ en hoe heeft het resort dat zich daar gevestigd heeft? Air Force resort… De werknemers hebben een legertraining achter de rug en kunnen nu drankjes opdienen voor de toeristen. Het strand is trouwens opgedeeld in een gebied voor de lokale bevolking (lees: Sri Lankezen) en een VIP-gebied. Nu, aan de ene kant is dit te begrijpen aangezien de culturele verschillen in strandkledij en dergelijke… Maar het is toch maar een raar gevoel… Naast dit heeft de Navy nu ook het privilege om een aanbod voor Whale-watching te geven. Nu, waarom vertel ik dit? Het is duidelijk dat het leger zoveel mogelijk geld probeert te maken van zijn sterke positie op dit moment. Hun economische visie is niet altijd even snugger- ze vragen soms absurde prijzen om bv. te gaan snorkelen- dit is hun probleem zullen we dan maar zeggen. Veel mensen in dit gebied van Sri Lanka denken dat ze in een arm land wonen, de rijkdom is echter zo oneerlijk verdeeld.
Gedurende de oorlog waren hier meer dan 200 NGO medewerkers aanwezig. Nu tel je er maximum 25! Hiervoor zijn er diverse verklaringen. Ten eerste is het accent van de NGO’s niet meer Trincomalee. De refugee kampen zijn zo goed als niet meer aanwezig. (Het accent ligt nu meer op de refugee kampen in Vavuniya.) Ten tweede zijn NGO medewerkers niet zo gewenst door de regering. “‘Pottekijkers’ zijn hier niet gewenst”, zou je kunnen zeggen. Dit maken ze duidelijk a.d.h.v. de toekenning van visas. Als je een visa aanvraagt en je wil hier werken voor een NGO dan is het niet uitzonderlijk dat je 9 maanden of langer moet wachten voor het toegewezen wordt.
Vrijwilligerswerk in Trincomalee
Genoeg over de corrupte regering en de benarde situaties hier, terug naar mijn vrijwilligerswerk. Ik had als doel om les te geven aan jongvolwassenen over culturele verschillen, hoe constructief te discussiëren en je eigen mening uiten op een aanvaardbare manier. Dit zou een poging zijn om vrouwen een stem te geven. Tijdens mijn eerste bezoek aan Sarvodaya werd algauw duidelijk dat ik dit niet zou kunnen verwezelijken met deze groep.
Ik heb les gegeven aan jongvolwassenen van leeftijd 18 tot 22. Het betrof 5 groepen van telkens ca. 15 leerlingen die vocational training volgen (training voor een specifiek beroep). Er was een ‘Aluminium’ (welder) klas, een ‘tailoring’ klas, een ‘beautician’ klas, een ‘treewheeler’ klas en een ‘computer graphic design’ klas. Twee van de vijf klassen hadden leerlingen die al een beetje Engels konden. Met deze klassen heb ik dan ook een les kunnen geven over het ‘uiten van je eigen opinie’. Het was enorm leuk om les te geven aan jongvolwassenen. Ze waren zeer gemotiveerd en proberen het maximum uit de situatie te halen (situatie: ze krijgen maar 3 weken engelse les gedurende hun opleiding). Eén van mijn lessen ging over de toekomst van de studenten. Willen ze effectief de job uitvoeren waar ze nu voor studeren en waar willen ze wonen? 50 procent van de studenten ziet hun toekomst in het buitenland (Duitsland, Zwitserland, Canada en Australië waren de meest populaire bestemmingen). Vaak hebben ze daar familie of een geliefde. Iets meer dan de helft wou effectief de job uitvoeren waarvoor ze momenteel studeren. Deze 3 weken waren zeer interessant en ik zou zelfs zeggen een groot succes, zowel voor mezelf als voor de studenten.
Bezoeken van kindertehuizen in Trincomalee
Tijdens mijn verblijf in Trincomalee heb ik het genoegen gehad kennis te maken met Elly en Mart, een koppel uit Nederland die hier voor 2 jaar zal werken in de sociale sector. Elly zal één van de komende weken starten met haar job bij ‘probation and child care’. Dit is een sociale dienst van de overheid die er probeert voor te zorgen dat er voldoen wordt aan de noden van kinderen in Trincomalee en Batticaloa. Ze is sociaal verpleegkundige en heeft al heel wat ervaring met werken in het buitenland… De geknipte persoon om samen wat kindertehuizen mee te bezoeken.
We beslissen om 5 kindertehuizen te bezoeken, foto’s te nemen en een kort gesprek te houden. Op basis daarvan probeer ik een beeld te krijgen over wat de noden zijn van de kinderen zodat we onze donaties hierop kunnen richten. Velen zullen zich hierbij wellicht de bedenking maken dat één bezoek bijlange niet voldoende kan zijn om de noden van de kinderen te zien, en dit is zeer zeker een terechte bedenking. In het volgende deel geef ik een korte beschrijving van de kindertehuizen in een poging om neutraal te zijn, of toch ten minste zowel positieve aspecten te zien als aspecten die beter kunnen naar mijn opinie. Hieraan gekoppeld geef ik een overzicht van het materiaal dat ik zal pogen te doneren. Het mooist van al zou zijn als je liefde en affectie aan deze kinderen kunt doneren... Deze uitvinding bestaat volgens mij nog steeds niet. (Misschien een idee voor de pharma-industrie om dit in een pilletje te proberen gieten?)
Bethany’s gospel children home. Dit is een tehuis waar 15 jongens verblijven (leeftijd 7 tot 18). Er is een kerk aan gekoppeld waar de jongens elke dag een mis bijwonen. Eén van de jongens is geboren met klompvoeten en heeft waarschijnlijk nooit revalidatie gekregen. Hij is 19 jaar en krijgt de kans van het tehuis om zich specialiseren in het repareren van computers. Een andere jongen is ook reeds afgestudeerd van de middelbare school en wil priester worden. De meeste jongens die hier verblijven komen uit eenoudergezinnen, uit refugeekampen of uit zeer arme gezinnen. De rondleiding in het tehuis is fantastisch, tot driemaal toe beginnen ze zeer gepassioneerd te zingen. Ze zijn hun naam ‘gospel’ meer dan waard!
Anpuillam is een Hindu boardinghome voor 50 meisjes leeftijd 6 tot 21 jaar. De reden waarom ze in de home verblijven is gelijkaardig aan deze in Bethany. Tijdens de grote vakanties gaan de meisjes die nog familie hebben hun familie bezoeken. Eens ze 18 jaar zijn krijgen ze volgens de matron de kans om vocational training te volgen of naar de universiteit te gaan. Het personeel bestaat uit 3 mensen. De meisjes doen alles in het tehuis: koken, kuisen, kleren wassen, de kleine kinderen verzorgen. Dit systeem werkt goed aangezien de meisjes enorm verantwoordelijk zijn. In de ontvangstruimte hangt een bord met de donaties die gegeven worden (telkens een geldsom). Na ons bezoek praten we wat bij met de kuisvrouw van Elly en zij weet heel wat te vertellen over dit tehuis. Enkel jaren geleden heeft de tuinman één van de meisjes aangerand om vervolgens te vluchten naar Europa. Hij kon dit doen omdat hij systematisch al het donatiegeld in zijn eigen zakken heeft gestoken. Een goede reden om materiaal als donatie te geven in plaats van geld. Op de foto’s kan je zien dat de keuken zeer basic is, men kookt zoals ze in de dorpen doen: op drie stenen en een houtvuur.
Grace care center was oorspronkelijk gelinkt aan de christelijke kerk maar heeft zich onlangs volledig afgesplitst. De reden hiervoor is misbruik door de priester die hier tewerkgesteld was (deze man is nu overgeplaatst naar een ander kindertehuis in een ander district). Los daarvan kreeg ik een enorm goede vibe van dit tehuis. Het geeft onderdak aan 43 meisjes leeftijd 8 tot 18. Voor het incident met de priester betrof het 100 meisjes. De matron van dit tehuis benadrukt dat ze veel doen voor de meisjes maar dat ze nog steeds de familieliefde moeten missen. Het tehuis is gelinkt aan een home voor ouderen. Dit is heel mooi want elke avond is er interactie tussen de meisjes en de ouderen, ze eten samen, praten enz. Sinds 6 maanden krijgen de meisjes karate en yoga les. De filosofie hierachter is als volgt. De meisjes komen uit zeer arme gezinen, waar geweld en misbruik heel vaak voorkomt. Na 18 jaar en in de grote vakanties gaan ze terug naar hun gezin/ dorp. Om hen fysiek en mentaal sterker en zelfzekerder te maken gebruikt men deze vormen van zelfexpressie en zelfcontrole. Er is natuurlijk nog meer nood aan hulpverlening om het incident met de priester en hun eigen verleden te verwerken, maar het is al een mooie stap om hun een mooie toekomst te bieden.
Sri sanmuha girls home is een tehuis voor ongeveer 30 meisjes leeftijd 10 tot 18 jaar. Het is gesitueert midden in de stad Trincomalee. Ik had het gevoel dat de ruimte voor de meisjes beperkt was. Er was een mooie binnenruimte om zich te ontspannen en een mooie studeerzaal. De meisjes slapen allemaal in één ruimte op houten planken met een rieten matje op. De reden hiervoor is de hitte en het ontbreken van ventilators. “Op matrassen slapen zonder goede verluchting is niet hygiënisch”, weet Elly me te zeggen. Hier was het niet toegestaan om foto’s te nemen.
Sri Sanmuha boys home is een tehuis voor 28 jongens leeftijd 8 tot 18 jaar. De reden waarom de jongens daar verblijven is opnieuw hetzelfde als in de andere tehuizen. Ook hier heb ik het gevoel dat de ruimte beperkt is. Uiteindelijk hebben ze een mooie tuin, maar in het regenseizoen is de binnenruimte toch wel sterk beperkt. Eén van de jongens studeert management aan de universiteit in Trincomalee en geeft zijn kennis door aan 4 andere jongens van het tehuis. De sponsering van dit home wordt voorzien door de Lions club in Trincomalee en de stad Zurich.
Als donaties hadden we de volgende ideeën:
• Spelletjes: cricketbats, volleybal, voetbal, springtouw, UNO, schaken en dammen.
• Verf om enkele ruimtes van sommige tehuizen op te frissen en het wat aangenamer te maken.
• Stereo installaties voor elk tehuis (behalve Bethany die dit reeds heeft).
• Muziekinstrumenten zoals Kazou, triangel, tambourijn en trommels.
Mocht je nog andere ideeën hebben voor donatiemateriaal Alle ideeën zijn welkom!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
