Moratuwa

Abanded children unit in Moratuwa
Mijn eerste werkplaats bestaat uit het verzorgen van weesjes in de abanded children unit. De kinderen zijn pasgeborenen tot 3 jaar oud. Sommige zijn ernstig ondervoed en moeten in een speciale afdeling verblijven om op krachten te komen. Er zijn in totaal 17 kinderen opgesplitst in 2 groepen, een groep van 0 tot 1 en een andere groep van 1 tot 3. Het slapen, eten en spelen vindt steeds plaats in dezelfde ruimte. Op zonnige dagen mogen ze 2 uren buiten in de voor- en namiddag. De verzorgsters geven de kindjes stapfietsjes en er is een mini-glijbaan. Op dit moment zijn de vrijwilligers het meest welkom. Het is duidelijk dat de verzorgsters niet veel zin hebben om met de kinderen te spelen of affectie te geven. Veel kindjes worden op de fiets gezet en blijven daar zo’n 2 uur zitten. Ze weten niet wat te doen of als ze het al weten zijn ze het beu om telkens opnieuw op die fiets te zitten. Dit is een trieste situatie aangezien kinderen onder de 3 jaar veel leren a.d.h.v. na-apen. Dit is de belangrijkste job die je als vrijwilliger kan doen: spelen met de kindjes… alhoewel je dit amper een job kan noemen natuurlijk. De kinderen genieten enorm van de affectie en sommige leren al vlug enkele woordjes Engels. Het is een zalig gevoel om een glimlach op hun gezicht te toveren.
House for special needs people in Ratmalana
Rond Moratuwa zijn er veel afdelingen van Sarvodaya. Bandula regelt een bezoek aan een tehuis voor ‘mensen met speciale noden’. Momenteel verblijven er 15 mensen; de jongste is 13 en de oudste is in de 40; 14 jongens en 1 meisje. Ze worden daar opgevangen tot ze sterven.
Het dagschema ziet eruit als volgt:
• A.M: ontbijt – handcrafts – tea- time – leren schrijven
• P.M: lunch – 2 uur TV kijken/ slapen – tea- time – wandeling/ zwemmen/ dansen – dinner – TV
Sarvodaya de meest wijdverspreide NGO in Sri Lanka en deze special needs unit is de enige in het land. Na ernstig doorvragen, vertelt Bandula mij dat mensen beschaamd en weigerachtig staan tegenover kinderen met ‘speciale behoeften’… soms vermoorden ze de kinderen zelfs. Het krijgen van een gehandicapt kind zien ze als een straf van de goden.
The Moratuwa home for elders
Een andere zeer interessante ontdekking in Moratuwa is een tehuis voor ouderen dat gelinkt is aan een kleuterschool. Dit tehuis is niet gelinkt aan Sarvodaya maar samen met een prof. gerontologie die op bezoek was in het hoofdkwartier breng ik een bezoek. De werking is zeer interessant en misschien ook te overwegen in ons land als je denkt aan de vergrijzing. Twintig kleutertjes komen naar school in de voormiddag. Het schooltje is een apart gebouw in de hoek van het domein met een klein speeltuintje. De president van het tehuis legt uit dat de ouderen veel energie en positieve invloeden halen uit het zien spelen van de jongste generatie. Er verblijven 89 ouderen in dit tehuis, 44 mannen en 45 vrouwen die in twee aparte ruimtes slapen. De directeur vertelt dat er geen koppels zijn – aan jullie om te oordelen of die werkelijk zo zou zijn. Er is ook geen familieband tussen de kinderen die naar de school komen en de ouderen. De meeste ouderen die daar verblijven zijn mensen die geen dichte familie meer hebben. Zoals ook velen in ons land doen, is het de gewoonte in Sri Lanka dat de familie voor de ouderen zorgt van zodra ze niet meer capabel zijn om voor zichzelf te zorgen.
Zoals ik al eerder zei is het mijn doel om te ontdekken wat voor job ik wil uitoefenen in de toekomst, en spelen met kindjes is heel leuk, maar ik beschouw het nog steeds niet als een job en wil ook iets meer van nut zijn. Daarom heb ik slechts 2 weken in Moratuwa gewerkt. Aangezien ik eens een compleet andere cultuur wil ervaren leek het me aangewezen om in een dorp te gaan werken. Hoewel ik niet van plan ben een leerkracht te worden is een job als leerkracht is de meest voor de hand liggende. Die neem ik dan ook met veel plezier aan.