Vrijwilligerswerk in Sri Lanka

Sri Lanka is een land dat na eeuwen van oorlog en onderdrukking een vreedzame weg probeert te vinden in het samenleven met verschillende volkeren en het leiden van een land. De parel van de Indische Oceaan – zoals ze het terecht noemen – werd door velen begeerd en veroverd. Iets boven centraal Sri Lanka heb je de ‘Ancient cities’ Polonaruwa, Sigiriya en Anuradhapura, deze dienden allemaal wel eens als uitvalsbasis voor de bescherming van de koninkrijken. Het beleid van de huidige president wordt door velen bekritiseerd. De verzoening tussen de Sinhalese bevolking en de tamil bevolking wordt niet enorm gestimuleerd. De regering benadrukt nog steeds de overwinning ten opzichte van de LTTE. Verder zijn de kranten en media staatseigendom, alle nieuwsbulletins worden dus goed gecontroleerd. Uit verschillende bronnen heb ik al vernomen dat het gewoon onmogelijk is om als reporter over de politieke situatie te schrijven. Als je dan toch beslist om erover te schrijven, is het verstandigst om geen namen te vernoemen. Mysterieuze verdwijningen of het intrekken van een visa is geen uitzondering. In dezelfde lijn met dit is het algemeen geweten dat men niet te happig is op het ontvangen van hulpverleners uit NGO’s. Velen hebben maanden mogen wachten tot hun visa werd goedgekeurd.
Nu is de oorlog officieel 2 jaar gedaan, maar je ziet natuurlijk nog op vele plaatsen de resten van de oorlog. Overal zijn er checkpoints en soldaten met geweren in hun handen. Angstaanjagend als je denkt dat deze geweren geladen zijn maar dat ze geen toestemming hebben om ze te gebruiken. Daarnaast proberen de mensen hun leven op te bouwen vanuit niets. Ze hebben lange tijd geen huis of bezitting gehad, nooit een echte job kunnen uitoefenen, en nu moeten ze een legale manier vinden om geld te verdienen. De uitspraak ‘het is gemakkelijker gezegd dan gedaan’ komt hier goed van pas. Ik ben niet degene die zal oordelen over de mannen die met bloeddoorlopen ogen langs de straten met 10 naast elkaar elk 5 paar schoenen zitten te repareren. Net zoals ik niet oordeel over de ouders die hun kinderen laten bedelen en snoep verkopen in de treinen en bussen.
Naast hulp bieden aan de behoeftigen was het ook mijn bedoeling om aan de hand van vrijwilligerswerk een beter zicht te hebben op de job die ik in de toekomst wil uitoefenen. Het is ook altijd een droom geweest om eens een compleet andere cultuur te leren kennen in detail.
Sarvodaya
Sarvodaya is de grootste NGO in Sri Lanka die opgericht werd en nog steeds ondersteund wordt door Sri Lankezen. Het is werkzaam in 15 000 dorpen en heeft als doel de vrede te behouden door mensen zelfstandig te leren leven. Als mensen in een dorp beslissen om bv. een winkel te openen of een schoenmaker te worden enz. dan kunnen ze aankloppen bij de bank van Sarvodaya om een lening te krijgen. Sarvodaya mobiliseert mensen om hun eigen wegen aan te leggen, vocational training te volgen enz. Wanneer er zich onrecht voordoet kunnen ze rekenen op de juridische unit. Door op diverse vlakken te werken is het uiteindelijk doel volledige empowerment van een dorp, het volledig zelfstandig functioneren. Voor uitgebreide informatie over de organisatie zie www.sarvodaya.org.
Mijn eerste vrijwilligersjob vindt plaats in Moratuwa, een stad op 20 minuten rijden ten zuiden van Colombo. Het hoofdkwartier van Sarvodaya is hier gevestigd. Ik ontmoet mijn contactpersoon Mr. Bandula Senadeera. Hij benadrukt enorm dat ze mij de job willen geven die me gelukkig maakt. Hij moet ergens een ietsie pietsie verkeerd beeld hebben van mij want in ons eerste gesprek schuift hij al subtiel op tafel of ik hem aan een job in België zou kunnen helpen. Ik lach dit weg door te zeggen dat het voor mij al moeilijk is om een job te vinden, laat staan dat ik hem een job zou kunnen bezorgen. Dit is een mooi voorbeeld van het jobperspectief in Sri Lanka: als je geld wil verdienen moet je naar het buitenland gaan.